"Barry Lyndon" William Makepeace Thackeray

"Barry Lyndon" William Makepeace Thackeray

 Tytuł : "Barry Lyndon"
 Autor : William Makepeace Thackeray
 Wydawnictwo : Replika
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 432
 Tytuł oryginału : The Memories Of Barry Lyndon, ESQ.

 Prawdziwy oszust


Ta książka jest świetnym przykładem na to, że nie należy się bać szeroko pojętej klasyki. Z początku się obawiałam, że język XVIII wiecznego pisarza będzie dla mnie zbyt trudny (jak w przypadku większości rodzimych autorów) jednak już pierwsze kilkanaście stron rozwiało moje obawy. Również nigdy wcześniej nie czytałam żadnej powieści łotrzykowskiej. Teraz tego żałuję i koniecznie muszę nadrobić zaległości. "Barry Lyndon" to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam w życiu, istny majstersztyk. Dziękuję wydawnictwu za przygotowanie pięknej okładki, gdyby nie ona to pewnie książka nigdy nie wpadła by w moje ręce. Jestem wprost zachwycona i polecam każdemu, nie tylko wymagającym czytelnikom.

Redmond Barry z Ballybarry pochodzi z szanowanej rodziny, choć ta lata świetności ma już za sobą. Stracili ziemię, pieniądze i tytuły. Po śmierci ojca, Redmond wraz z matką zamieszkują w rozpadającej się chacie. Często nie mają czego włożyć do garnka. Jednak matka młodzieńca utwierdza go w przekonaniu, że jest szlachcicem w każdym calu. Redmond dużo czasu spędza w domu swojego wujostwa, znanej i bogatej rodziny. Wuj traktuje go jak swojego syna, zapewnia mu edukację, uczy walki, kupił mu nawet konia gdyż bez tego zwierzęcia żaden szlachcic obejść się nie może. Redmond traci głowę dla swojej kuzynki, w której pomimo znacznej różnicy wieku się zakochuje. Młoda kobieta jak wiele irlandzkich trzpiotek daje chłopakowi płonne nadzieje i dosłownie wodzi go za nos. Kiedy okazuje się, że ma wyjść za mąż za kapitana Quinna i między mężczyznami dochodzi do kłótni, butny i odważny Redmond wyzywa żołnierza na pojedynek. Kiedy Quinn zostaje pokonany Redmond musi opuścić rodzinne miasto by ukryć się przed policją. Matka oddaje mu wszystkie oszczędności i wysyła na studia do Dublina. Po kilku latach pełnych rozrywek kiedy w kieszeni hula wiatr a liczba długów rośnie Redmond decyduje się na wstąpienie do armii wraz z którą jedzie do Europy by wziąć udział w wojnie siedmioletniej.



William Makepeace Thackeray znany jest głównie dzięki powieści "Targowisko próżności", znakomitej satyry na wiktoriańskie społeczeństwo. Sam nazywał tę książkę, napisaną w 1848 roku, "powieścią bez bohatera". Jednak już cztery lata wcześniej napisał dzieło, które można by nazwać tym mianem gdyż Redmonda Barrego z Ballybarry z pewnością możemy zaliczyć do grona antybohaterów. To właśnie on w głównej mierze (czasem wtrąca się narrator w trzeciej osobie) jest głównym narratorem naszej powieści. Wybór ten jest niezwykle groteskowy. Czytamy pamiętniki osoby, której zupełnie nie da się zaufać, a jednocześnie wierzymy w każde słowo nawet jeśli wiemy, że jesteśmy oszukiwani.
Redmond Barry jest postacią fascynującą. Pomimo wiatru hulającego po kieszeniach uważa się za szlachcica i donżuana, którego rodowód sięga pierwszych królów irlandzkich. Oczywiście heraldyka i historia są dla niego pojęciami obcymi jednak nadrabia sprytem i wyobraźnią. Jak już wiemy nasz Barry, biedny jak mysz kościelna robi wszystko by zdobyć sławę i pieniądze. Normalny człowiek by poszedł do pracy jednak nasz antybohater nie będzie sobie brudził rąk. Najpierw przepuszcza rodzinne oszczędności na alkohol, kobiety i różne zbytki by z braku innej możliwości zaciągnąć się do wojska z którego dezerteruje przy pierwszej nadarzającej się okazji. Myśli, że jest sprytny i zawsze będzie dopisywało mu szczęście jednak jest również naiwny i zadufany w sobie, a także młody i łatwowierny. Dzięki tym cechom charakteru staje się łatwym celem dla łowców głów. Znowu trafia do wojska, tym razem zmuszony do walki po stronie Prus. Po wojnie, zostaje szpiegiem, co niezbyt mu się podoba (ponoć był kelnerem w hotelu, gdzie musiał podsłuchiwać gości). Kolejny raz dopisało mu szczęście i dzięki wujowi udało mi się uciec. Razem ze starszym panem jeździli po świecie, grali w karty raz tracąc raz zdobywając fortunę. Raz stać ich było na mieszkanie w najokazalszych pałacach, kupowanie wysadzanych diamentami surdutów oraz złotych karoc a innym razem jednego dnia tracili wszystko i musieli posługiwać się fałszywymi wekslami. Po kilkunastu latach Redmondowi udaje się wrócić do rodzinnej Irlandii. Dopiero tutaj zaczyna mu sprzyjać prawdziwe szczęście. Poznaje kobietę, dzięki której staje się jednym z najbogatszych ludzi w kraju. 

Osoby, które nastawiają się na iście łotrzykowską powieść, gdzie akcja toczy się jak rollercoaster, gdzie pełno pojedynków, scen walki, na powieść gdzie dobro w końcu zwycięży zło niech lepiej po tę książkę nie sięga. Mamy tutaj raczej do czynienia z bohaterem, który jest oderwany od wydarzeń, w których bierze udział. Często zwraca się bezpośrednio do nas mówiąc, że szczegółowy opis zdarzeń może nas znudzić, lub że pewnie nie chcemy o tym słychać. Raczej krąży wokół tematu niż naprawdę o nim opowiada. William Makepeace Thackeray miał ogromną wiedzę o otaczającym go świecie, historię Europy znał na wylot, nie obce mu również był obyczaje panujące na różnych europejskich dworach. Znana jest również jego awersja do wojny i armii, którą zresztą możemy wyczuć na kartach tej powieści. Europa Thackeraya jest miejscem pełnym przemocy, brudu, korupcji i hazardu. Próbowałam znaleźć tutaj choć jedną postać, która byłaby z natury dobra. Bez skutku. Osobiście uwielbiam książki Karola Dickensa, jednego z najlepszych pisarzy tej epoki. One również były mroczne, brudne. Dickens malował słowami przerażające obrazy, jego styl był teatralny, prezentacja malownicza a dialogi bardzo rozbudowane. Styl Thackeraya jest panoramiczny. Bohater pierwszoplanowy rzadko zbliża się do konkretnej sytuacji czy punktu zwrotnego zamiast tego koncentrując się na własnej postaci. Jest oczywistym nietaktem przekonanie naszego głównego bohatera o własnej świetności i prawości kiedy czytamy o jego niecnych czynach a wszystko to podane jest wulgarnym jednak bardzo eleganckim stylem. W niczym nie widzi swojej winy, wszystko co go spotyka jest po prostu sumą przypadków i towarzyszącego mu szczęścia czy pecha. Zawsze potrafi się sam usprawiedliwić, a jak mu tak wygodnie to po prostu przemilcza fakty. Mamy tutaj do czynienia z bohaterem cierpiącym na schizofrenię, którego wyobrażenie o sobie jest z założenia błędne jednak on sam nie zdaje sobie z tego sprawy. Naprawdę autorowi należą się wielkie brawa bo wykreować taką postać to sztuka sama w sobie. 

Czytając powieść możemy dostrzec rozczarowanie autora zarówno ludźmi jak i innymi pisarzami jego czasów. Sam styl pisarski XVIII wieku pełen romantycznych pojęć poetyckiej sprawiedliwości, dążący do podniesienia standardów moralnych w społeczeństwie był mu obcy.Ta książka to poniekąd satyra na uduchowione społeczeństwo, które pomimo kodeksów i praw cechuje hipokryzja i brud. 

"Barry Lyndon" to napisana świetnym, prostym językiem powieść, od której po prostu nie da się oderwać. Okraszona jest dawką czarnego humoru tak typowego dla angielskich pisarzy (choć Tackeray urodził się w Indiach). A smaczku dodaje fakt, że cała powieść inspirowana jest życiem Andrew Robinsona Stoneya- znanego poszukiwacza przygód. 
Jest to powieść dla wszystkich, którzy szukają nowych wyzwań i nie boją się sięgnąć po powieść inną od wszystkich, po gatunek z którym nie mieli wcześniej do czynienia. Myślę, że każdy będzie pod wrażeniem. Polecam również film.

"Piękno to bolesna rana" Eka Kurniawan

"Piękno to bolesna rana" Eka Kurniawan

 Tytuł : "Piękno to bolesna rana"
 Autor : Eka Kurniawan
 Wydawnictwo : Wydawnictwo Literackie
 Rok wydania : 2016
 Liczba stron : 520
 Tytuł oryginału : Cantik Itu Luka


 Rushdie plus Fowles

Tą książkę można podsumować tylko jednym słowem : rewelacyjna. Po powieściach, które nie wymagały zbyt wielkiego zaangażowania trafiłam na prawdziwą perełkę. Taką literaturę uwielbiam, mroczną, głęboką, naturalistyczną, mądrą. To powieść od której nie sposób się oderwać, która angażuje wszystkie zmysły i uczucia. Epickie dzieło Kurniawana to nie tylko przepiękna saga rodzinna to również lekcja historii. Wprost brakuje mi słów do zrecenzowania tej książki choć zazwyczaj przychodziło mi to z łatwością. Doskonale skomponowana, napisana językiem który jest jak żywy powieść ta jest literackim arcydziełem.

Dewi Ayu choć urodziła się na Javie ma holenderskie korzenie. Kiedy wyspę zajmują Japończycy holenderska okupacja dobiega końca. Dziewczyna trafia do więzienia. Przed wywiezieniem zdążyła
ukryć wszystkie kosztowności, które postanowiła odzyskać po wojnie. Pewnego dnia do więzienia przybywają goście- ich głównym celem jest wybranie dwudziestu najładniejszych dziewczyn by uczynić z nich prostytutki służące japońskim żołnierzom. Dewi Ayu zostaje jedna z nich. Opuszcza więzienie by trafić do domu publicznego pod opiekę mamy Kalong. Po wojnie dziewczyna postanawia odzyskać swój dom rodzinny i swoje kosztowności ukryte w rurach kanalizacyjnych. Zapożycza się u mamy Kalong i odkupuje dom. Pomimo usilnych poszukiwań nie udaje jej się odnaleźć skarbu. Nie będą w stanie spłacić pożyczki postanawia pozostać w domu publicznym by własnym ciałem spłacić dług. Na świat przychodzą jej trzy piękne córki, nad którymi ciąży klątwa. 

Powiedzmy sobie szczerze : mało który Polak zna historię Indonezji a historia ta jest bardzo podobna do naszej własnej. Równie tragiczna i smutna. Ta genialna powieść odzwierciedla i krytykuję historię czwartego najbardziej zaludnionego kraju na świecie, kraju rozłożonego na ponad 14 000 wyspach, nękanego wojnami i tsunami. Obywatele Indonezji przez ponad trzy stulecia cierpieli pod okupacją holenderską, podczas II Wojny Światowej Holendrzy zostali przepędzeni przez Japończyków, którzy przejęli władzę. W 1965 roku nastąpiła nieudana próba przewrotu komunistycznego w wyniku której zginęły miliony ludzi. Przez następnych trzydzieści lat naród indonezyjski ciemiężony był przez dyktatora Suharto. 
Opowieść Kurniwana pokazuje jak korupcja, impotencja sił porządkowych, propaganda i władza lokalnych watażków stają się stałym i akceptowalnym elementem życia. 

Spotkałam się z recenzjami w których krytykowano tę książkę pod względem zbyt naturalistycznych opisów, realistycznego i często zbyt brutalnego języka. Faktycznie początek książki pewnie nie przypadnie do gustu przeciętnemu czytelnikowi. Sceny gwałtu, przemocy, brudu, biedy i deprawacji są obecne praktycznie na każdej stronie. Jednak nieprawdą jest, że przeważają w całej powieści.Zaintrygowało mnie w tej książce to, że jest napisana na zasadzie kontrastu-co jak wiecie uwielbiam. Z jednej strony poznajemy Indonezję jako szambo, w którym ludzie żyją by przeżyć nie ciesząc się życiem, bo po prostu nie mają na to środków. Zbyt dużo energii pochłania zaspokojenie podstawowych potrzeb by starczyło na coś więcej. Mamy tu do czynienia z bohaterami, którzy są wynaturzeni, często zachowują się jak zwierzęta, kierują się popędami. Są brutalni, brudni i zboczeni. Pojawiają się tu wątki kazirodcze, które nikogo nie szokują, są akceptowalną normą, czymś powszechnym w wyniszczonym wojną społeczeństwie. Jednak po drugiej stronie tej mrocznej kurtyny widzimy jasny i piękny świat miłości, bo to właśnie o nie w dużej mierze jest ta powieść. Autor opowiada o miłości absolutnej, miłości od pierwszego wejrzenia aż do zgonu. O miłości o którą należy i trzeba walczyć, do której się dąży po trupach. Przeczytałam w swoim życiu wiele romansów jednak żaden z nich nie przemówił do mnie tak jak ta książka. Nie było tutaj rycerza na białym koniu. Byli za to mężczyźni którzy brali kobiety gwałtem lub starali się o nie latami. Byli tacy, którzy czekali latami na skonsumowanie małżeństwa i tacy, którzy nie mogąc kochać się z żoną chodzili do burdelu by spółkować z jej matką. Wiem to wszystko brzmi niewyobrażalnie jednak było to bardziej realistyczne niż wszystkie romanse razem wzięte. 

Uwielbiam język i styl autora. Książkę pomimo swojej objętości czyta się niezwykle szybko. Te ponad 500 stron pochłonęłam w jeden dzień. Po prostu nie sposób się od niej oderwać. Ostatnią książką, którą tak szybko przeczytałam był "Mistrz i Małgorzata"- zresztą jedna z moich ulubionych powieści. Uwielbiam realizm magiczny. Uwielbiam wplatanie wątków fantastycznych, legend i wierzeń do powieści obyczajowych- dodaje to smaku. Tutaj to wszystko jest doskonale skomponowane i podane w formie przystępnej a jednocześnie sprawiającej wrażenie, że mamy do czynienia z literaturą z wyższej półki. Podobnie się czułam jak czytałam "Maga" Fowlsa czy książki Salmana Rushdiego. Świat opisany przez autora jest światem baśniowym. Pełno tutaj przypowieści i bajek przekazywanych z pokolenia na pokolenie wśród indonezyjskiej społeczności. Baśń o dwóch górach czy o księżniczce Rangannis po prostu zdobyły moje serce. 
Nie zabrakło tu również humoru. Ktoś mi kiedyś powiedział, że to właśnie ludzie ubodzy śmieją się najszczerzej, bo już znudziło się im płakanie nad własnym losem. Tutaj mamy do czynienia z żartami szczerymi, zboczonymi i bardzo ironicznymi. Zresztą sama książka jest dość groteskowa i ironiczna. Nie mamy tutaj wielu dialogów, a jak już są to nieskomplikowane. 

Jeszcze parę słów o okładce. Brawo dla wydawnictwa. Jest to jedna z najbardziej sugestywnych okładek na jakie trafiłam w życiu i do tego jedna z najpiękniejszych. Kto przeczyta książkę będzie wiedział o czym mówię. 

"Piękno to bolesna rana" to najlepsza książka jaką przeczytałam w tym roku. To wymagająca lektura, która angażuje czytelnika. Zmysłowa, na poły erotyczna na poły tragiczna. Pełna bohaterek, które da się pokochać całym sercem i wraz z nimi cierpieć. To książka,która pozostawi w nas bolesną ranę. Na pewno jest to literatura dla wymagających czytelników, którzy nie boją się mocnych dialogów i mocnej prozy. Polecam z całego serca. 


"Małe życie" Hanya Yanagihara

"Małe życie" Hanya Yanagihara

 Tytuł : "Małe życie"
Autor : Hanya Yanagihara
Wydawnictwo : W.A.B
 Rok wydania : 2016
 Liczba stron : 816
 Tytuł oryginału : The Little Life


 Głos przyjaźni

Już troszkę przygasło zainteresowanie "Małym życiem" i rozpływanie się w zachwytach nad tą książką. Ja postanowiłam podejść do niej bez żadnych konkretnych oczekiwań. Tak mam w przypadku książek, które budzą w ludziach tylko same pozytywne lub negatywne emocje. Albo pięć
gwiazdek, albo jedna. Jest bardzo mało czytelników, którzy znaleźli się gdzieś pośrodku tego wyścigu. Zdarzały się osoby, które uważają tę książkę za najlepszą jaką przeczytali w życiu. Przeczytanie tej niezwykle obszernej powieści (czytałam kilka książek w tym samym czasie) zajęło mi ponad dwa tygodnie. Cieszę się, że ją przeczytałam. Co prawda nie rozpływam się w zachwytach, jednak uważam, że skutecznie zagrała mi na emocjach i pokazała kawałek świata, z którego istnienia nie zdawałam sobie sprawy. Podobało mi się, i to ogromnie niestety miała też wady. Więc zaczynajmy.

Książka opowiada o losach czwórki przyjaciół, którzy po skończeniu studiów postanawiają zamieszkać w Nowym Jorku- mieście które jest dla nich spełnieniem marzeń. JB jest uzdolnionym malarzem, już po kilku latach staje się rozpoznawalny w amerykańskim świecie artystów. Malcolm zostaje architektem, a Willem aktorem. Najbardziej tajemniczy jest Jude, zamknięty w sobie, utalentowany matematycznie chłopak, nie potrafi znaleźć swojego miejsca w życiu. Nigdy nie opowiada o przeszłości ani o swojej rodzinie. Pewnego dnia przyjaciele odkrywają sekret z którym musi żyć. Czy najbliższym mu osobom uda się wyciągnąć go z matni, którą stało się jego życie?

To jest z pewnością pozycja dla czytelników cierpliwych i obdarzonych dużą dozą empatii. Dla czytelników, którzy lubią powieści obyczajowe, i nie nudzą się dużą ilością opisów. Jak w większości książek tego gatunku, sam wstęp jest niezwykle rozbudowany. Przez pierwsze kilkadziesiąt stron poznajemy szczegółowo naszych głównych bohaterów. Dowiadujemy się o ich pasjach, talentach, marzeniach, uczuciach i pasjach. I to trwa praktycznie do końca książki. W końcu jest to opowieść o życiu czwórki ludzi, którym towarzyszymy od lat młodości do starości. To tak jak by oglądać album z fotografiami, gdzie główny narrator opowiada nam o każdym poszczególnym zdjęciu. Nie jest to raczej pozycja dla wytrwałych czytelników, nie jest również dla tych o słabych nerwach.
Książka w dużej mierze jest swoistym hymnem ku czci przyjaźni. Czwórka zupełnie różnych ludzi, wywodzących się z różnych środowisk, z różnym bagażem doświadczeń spotyka się i staje przyjaciółmi w pełnym wymiarze tego słowa. Nie jak większość ludzi po szkole : zakłada rodziny i odgradza się od przeszłości. Ci młodzi mężczyźni wierzą w przyjaźń jako ideał. I doskonale jest to opisane. Taki zwykły szary człowiek jak ja zacznie się zastanawiać czy kiedykolwiek miał naprawdę oddanych przyjaciół. Takich na śmierć i życie. Przyjaciół, którzy pomogą nawet w największej potrzebie. 

Pomimo tego, że jest to opowieść o losach czwórki, tak naprawdę mamy tutaj jednego i tylko jednego bohatera. A jest nim Jude. Dlaczego? Gdyż normalność "żyć" innych bohaterów jest tak prozaiczna, że stanowi tło. Przecież nie chcemy czytać o ludziach do nas podobnych bo byśmy zasnęli z nosem w kartkach. To co spotkało Jude w przeszłości jest tak sadystyczne, okropne i niewyobrażalne, że nie sposób tego opisać. Autorce się jednak udało. I dla mnie jako czytelnika było to przerażające doświadczenie. Wiem, że temat wykorzystywania dzieci, które dorastając uważają się za nic nie wartych członków społeczeństwa, jest częsty we współczesnej literaturze. Więc czy tym razem dostaliśmy coś nowego? Absolutnie tak. Język jakim posługuje się autorka jest tak realistyczny, tak przemawiający wprost do serca czytelnika, że nie sposób nad tą książką nie zapłakać. We mnie osobiście wzbudziła iście skrajne emocje począwszy od niedowierzania, złości a na przerażeniu skończywszy. Uzmysłowiła mi całą grozę współczesnego świata. Nadal jestem pełna niedowierzania i zadaję sobie pytanie : czy ludzie są naprawdę takimi potworami? Jest to na pewno jedna z najsmutniejszych książek jakie przeczytałam z jednymi z najbardziej wiarygodnych bohaterów jakich udało mi się poznać.

Zabrakło mi troszeczkę tła historycznego. Oczywiście wiemy kiedy rozgrywa się fabuła powieści, oczywiście nasi bohaterowie komunikują się za pomocą nowoczesnych technologii jak mail czy telefon komórkowy jednak zupełnie nie wiemy co się dzieje wtedy na świecie. Pamiętajcie, że spędzamy z bohaterami lata, lata podczas których świat stał się areną wielu gospodarczych i kulturalnych przemian, wielu ataków terrorystycznych, wielu zdarzeń które miały wpływ na nasze życie. Aż trudno mi uwierzyć, że to wszystko nie miało wpływu na życie naszych głównych bohaterów. Duża część fabuły osadzona jest w środowisku homoseksualnym, aż dziw bierze że żaden z naszych pobocznych bohaterów nie został zarażony HIV. Choć może Jude właśnie na to cierpiał? Wiemy, że był chory jednak autorka nigdy do końca nie wyjaśniła nam na co. 

Zastanawia mnie jeszcze jedno. Skoro autorka napisała tak obszerną powieść czemu nie nadłożyła wysiłku i nie opisała nam wydarzeń z przeszłości. Dlaczego tę czwórkę połączyła dozgonna przyjaźń? Jak się poznali? Po prostu co było wcześniej. Zaczyna jakby od środka wmawiając nam, że po prostu tak być musi i kropka. Gdyby zmienić edytora tekstu i pozbyć się wszystkich powtórzeń wtedy na pewno znalazłoby się miejsce na dopisanie kilku wartościowych stron.

Jest to na pewno jedna z najbardziej ciężkich i bolesnych powieści jak zdarzyło mi się przeczytać. Jednocześnie czasami wydawała mi się zbyt łatwa w odbiorze, nawet gdy poruszała niezwykle trudne tematy-to dzięki niezwykłemu językowi i talentowi pisarskiemu autorki. To powieść z pewnością nie dla każdego. Jednak ja polecam ją wszystkim, to opowieść o ludziach którzy muszą być wysłuchani. 




"Chemik" Stephanie Meyer

"Chemik" Stephanie Meyer

 Tytuł : "Chemik"
 Autor : Stephanie Meyer
 Wydawnictwo : Edipresse Polska S.A
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 568
 Tytuł oryginału : The Chemist 



 Avengers w wersji demo


Jako nastolatka sagę "Zmierzch" przeczytałam w kilka wieczorów. Jeszcze większe wrażenie zrobił na mnie "Intruz", który do tej pory znajduje się w pierwszej 10 moich ulubionych książek. Po tę publikację sięgnęłam z dwóch powodów : sentymentu do autorki i ciekawości jak sobie poradziła w tym nowym dla niej gatunku jakim jest thriller kryminalny? Czy się udało? Przeczytałam mnóstwo
niepochlebnych opinii o tej książce, z niektórymi się zgadzam a niektóre były nieco wyolbrzymione. Może nie jest to najlepsza książka jaką przeczytałam w życiu jednak dostarczyła mi sporo rozrywki. Jest to coś dla czytelników dopiero zaczynających z gatunkiem, którzy nie mają zbyt wygórowanych oczekiwań i potrafią czytać z przymrużeniem oka. Doświadczonych może drażnić język powieści i dość dziecinny styl, który wyróżnia tę autorkę. Moim zdaniem jak na początek romansu z thrillerem wypadło naprawdę nieźle. 

Alex od lat się ukrywa. Fałszywe nazwiska, zmiana miejsca zamieszkania, pułapki broniące do niej dostępu. Alex śpi w wannie. Alex śpi w masce gazowej. Alex czasem nie śpi bojąc się o własne życie. Ze znanej chemiczki, pracującej dla amerykańskiego rządu stała się uciekinierką. Kiedyś dzięki skomponowanym przez siebie mieszankom chemicznym pomagała w wymuszaniu zeznań od terrorystów. W pewnym momencie stała się zagrożeniem. Jej kolega z pracy, do tego jej najbliższy i jedyny przyjaciel zginął, ona cudem uratowała życie. Jednak od tego czasu musi się ukrywać.
Pewnego dnia w skrzynce mailowej znajduje email od starego szefa. mężczyzna prosi ją o pomoc w schwytaniu groźnego przestępcy, który planuje atak z użyciem broni biologicznej. Mogą zginąć miliony ludzi. Alex decyduje się pomóc zanadto się nie odsłaniając. Porywa wskazanego mężczyznę i zabiera do przystosowanej na miejsce przesłuchań stodoły. Kiedy przystępuje do pracy, mężczyzna błaga o litość. Nawet najgorsze związki chemiczne nie potrafią go złamać. Alex po raz pierwszy w życiu ma wrażenie, że przesłuchiwany jest niewinną ofiarą. Już ma się poddać jak jej kryjówka zostaje zaatakowana.

Fabuła książki jest dość ciekawa i wciągająca. Mamy tutaj ukrywającą się kobietę, która walcząc z własnymi strachami postanawia jeszcze raz się zaangażować. Od razu wiemy, że nie wyjdzie jej to na dobre i tylko czekamy aż wszystko, tak doskonale zaplanowane weźmie w łeb. Gdzieś przeczytałam, że najsłabszą stroną tej książki jest jej grubość. Muszę się zgodzić z tym stwierdzeniem. Gdyby powieść była o 200 stron krótsza na pewno zyskałaby na jakości. Tutaj mamy do czynienia z korkiem na autostradzie. Za zjazdami samochody jadą szybko by tuż przed zwolnić do tempa iście ślimaczego. Sam początek książki jest dość ciężki. To właśnie tutaj poznajemy Alex. Alex, której życie to jedna wielka ucieczka. I autorka nie omieszkała nie podzielić się z nami wszystkimi szczegółami. Poznajemy dzień Alex minuta po minucie, jedyne co zostaje nam oszczędzone to wizyty w toalecie. Zbyt wiele tu niepotrzebnych szczegółów, powiem szczerze- po pierwszych 80 stronach miałam ochotę odłożyć tę książkę i nigdy więcej do niej nie wracać. Całe szczęście uzbroiłam się w cierpliwość (i kawę) i brnęłam dalej. Dalej było już tylko lepiej. Autorka potrafi zaskoczyć nas zwrotami akcji, nie jest jej obcy męski styl, potrafi poruszać się w realiach kryminalnych, nie było tutaj istotnych zgrzytów. Jednak kiedy pisarze (mężczyźni) jak już wprawią wahadło w ruch tak tempo akcji nie zwalnia, to nasza autorka nadal na siłę tę akcję stopuje. Mamy strzelaninę, ból, obite szczęki, włamania i pościg by w następnej chwili znaleźć się w sielskiej scenerii rancha, z setką mniejszych lub większych psów gdzie zaczyna rozkwitać romans. I tak sobie romansujemy przez kilkadziesiąt stron tylko po to by znowu wpaść w wir zdarzeń. Autorka powinna bardziej popracować nad tempem akcji, wtedy całość wyszłaby mniej chaotycznie i bez dłużyzn. 

Autorka do tej pory pisała powieści dla młodzieży. I ten iście młodzieżowy styl niestety nadal jest obecny. Młodszym czytelnikom nie będzie to przeszkadzało jednak wyjadacze gatunku mogą mieć z tym problem. Moim zdaniem Bella ze "Zmierzchu" był jedną z najbardziej patetycznych bohaterek kobiecych wszech czasów. Czy tym razem wyszło lepiej. Niestety tylko troszkę. Postaci w tej powieści niestety do wiarygodnych nie należą, co nie znaczy że nie możemy ich polubić. To bardziej komiksowi superbohaterowie niż zwykli ludzie. 
Zacznijmy od Alex, która z pracownika laboratorium zamieniła się w maszynę do zabijania. Sama, w przeciągu kilku lat, nauczyła się więcej niż cała jednostka SWAT razem wzięta. Nie dość , że zna chemię jak nikt inny co pozwala jej zastawiać zabójcze pułapki to jeszcze nieźle obchodzi się z bronią. Jest istotą aspołeczną, nikomu nie ufa. Cierpi na manię prześladowczą. 
Następny w kolejności jest Kevin : to prawdziwy superbohater. Niczego się nie boi, jest gotowy na każdą ewentualność. Umie się bić, umie strzelać, do tego jest nieziemsko bogaty i podobnie jak Alex przygotowany na każdą ewentualność. Z dziewczyną ma jeszcze wspólne to , że również się ukrywa.
Danny jest nauczycielem romantykiem. Wydaje się oderwany od świata w którym żyje. To człowiek który nie zdaje sobie sprawy z realiów XXI wieku i żyje ideałami, zastanawiałam się jakim cudem udało mu się dobić trzydziestki. Danny to taki typowy duży chłopczyk, czasem mi się wydawało że ma umysł 5 latka, co było niezwykle denerwujące.
Najciekawszą postacią jest Val. prostytutka, piękna jak rusałka która doskonale wie czego chce od życia i zazwyczaj to dostaje. U niej nic nie jest za darmo. Jest mądra, sarkastyczna i jako jedyna  z tego całego towarzystwa wie że życie ma wielką wartość. Mogę powiedzieć, że polubiłam ją z całego serca. 
Jak widzicie mamy tutaj do czynienia raczej z Avengersami niż z typowymi bohaterami thrillera. I jak można się spodziewać język postaci jest również komiksowy, czytaj : prosty a czasem nawet groteskowy. Pojawiają się tutaj elementy żartobliwe, które zupełnie nie pasują do sytuacji, i zamiast budować napięcie, co jest typowe dla thrillerów, autorka je konsekwentnie rozładowuje. To tak jak by samemu sobie strzelić w stopę. 

Jednak największym minusem były luki fabularne. Jak kobieta, która 100 procent swojej energii wkłada w ukrywanie się i ucieczkę przed zabójcami, bez żadnego zastanowienia postanawia się odsłonić i nawiązać współpracę z tymi którzy chcą ją zabić? Czyżby dlatego, że to właśnie od tego zależy życie miliona ludzi? Raczej mało prawdopodobne gdyż sama potem przyznaje, że w momentach krytycznych myśli tylko o sobie i to o siebie się troszczy. 
Kolejna rzecz. Kevin, brat Dannego, przybył mu z odsieczą znajdując go po wszczepionym w ciało lokalizatorze. Ale dlaczego w ogóle się pojawił? Czy Danny nie mógł po prostu pojechać na prowincję na wycieczkę? A nawet jeśli Kevin chciał sprawdzić co sprowadziło Dannego do stodoły to czy musiał wynajmować do tego samolot (jak skoczył z psem??) i przybywać w pełnym rynsztunku żołnierza sił specjalnych? 
Takich pytań mam jeszcze wiele, jednak chcę żeby zostało coś do odkrycia dla was.

Książka nie jest zła, choć posiada kilka mankamentów, które czynią ją niezbyt wiarygodną. Ja osobiście mogłam przymrużyć oko ze względu na wielki sentyment do autorki. Mam nadzieję, że czyta recenzje swoich książek (oczywiście te na anglojęzycznych portalach) i wyciąga wnioski. Jej proza nadal czyta się sama. Jednak muszę przyznać, że troszkę się zawiodłam. Chciałabym żeby Meyer wróciła do gatunku w którym dobrze się czuje bo jej romans z thrillerem skończył się dość kiepsko. Nadal cenię autorkę, i z pewnością sięgnę po kolejne pozycje. Po tej po prostu czuję niedosyt.
"Zostać Nicole. Metamorfoza amerykańskiej rodziny"

"Zostać Nicole. Metamorfoza amerykańskiej rodziny"

Tytuł : "Zostać Nicole. Metamorfoza amerykańskiej rodziny."
Autor : Amy Ellis Nutt
Wydawnictwo : Czarna Owca
Rok wydania : 2016
Liczba stron : 304
Tytuł oryginału : Becoming Nicole. The Transformation of American Family



Batalia o tożsamość

Kilka lat temu czytałam świetną książkę o mężczyźnie, który czuł się kobietą. Było to w latach osiemdziesiątych w Polsce. Jak można się spodziewać takich ludzi traktowano wtedy z przymrużeniem oka. Co prawda operacje zmiany płci były już wtedy wykonywane jednak spowolniały je procedury biurokratyczne. Walka o własną tożsamość trwała kilkanaście lat. Sięgnęłam po tę pozycję by sprawdzić jak wiele się od tamtego czasu zmieniło. Oczywiście
amerykańskie realia, nie mają odniesienia do polskiej rzeczywistości, jednak śmiało możemy powiedzieć, że niewiele się w tym względzie zmieniło. Proces zmiany płci, jest dziś równie skomplikowany i czasochłonny jak kiedyś. 

Kelly i Wayne Maines od zawsze marzyli o dzieciach. Pozytywnie przeszli przez proces adopcyjny i zostali rodzicami uroczych bliźniaków : Jonasa i Wyatta. Chłopcy, jak wszystkie bliźnięta jednojajowe byli do siebie bardzo podobnie, jednak w ich zachowaniu już od najmłodszych lat widać było znaczące różnice. Jonas jak każdy chłopiec interesował się zabawkami typowymi dla chłopców, cechowała go również większa odwaga i zainteresowanie sportem. Wyatt był inny. Już jako małe dziecko preferował ubrania typowe dla dziewczynek, również w sferze zabawek wybierał raczej te typowe dla jego koleżanek. Początkowo rodzice brali to za typową fanaberię. Jednak z biegiem lat odrzucanie wszystkiego co chłopięce zaczęło się nasilać. Kiedy Wyatt skończył 5 lat, obwieścił, że czuje się dziewczynką. Była to swoista tragedia dla rodziny, którzy musieli znaleźć sposób na odnalezienie się w nowych realiach.
Książka opowiada o wojnie rodziny Mainesów o tożsamość swojego dziecka. Ich historia stała się precedensem w obronie praw dzieci transpłciowych. 

Niezwykle rzadko sięgam po książki na poły biograficzne, jednak tym razem moje zaciekawienie przeważyło szalę. Sprawy tożsamości płciowej nie są jeszcze do końca zbadane, i nawet w dzisiejszych czasach są tematem dość kontrowersyjnym. Powiem szczerze, pierwszy raz słyszałam o kilkuletnim dziecku, które było niepewne swojej płci. Owszem zdarzało mi się czytać książki, wywiady czy reportaże osób, które dokonały operacji zmiany płci, jednak w przypadku dziecka była to dla mnie nowość. Sama jestem matką trzyletniej córeczki i nie wiem co bym zrobiła gdyby postawiła mnie w takiej sytuacji. Czytając tę książkę nie tyle chciałam się dowiedzieć czy operacja doszła do skutku tylko jakie emocje panowały w rodzinie i jak zareagowało społeczeństwo. 
Wyatta poznajemy od czasów niemowlęctwa i towarzyszmy mu aż do momentu kiedy staje się Nicole a nawet troszeczkę później. Śledzimy każdy jego krok. Razem z nim ubieramy się w sukienki, razem z nim w sklepie wybieramy sobie lalki. Poznajemy również jego rodzinę. Każdą zmianę możemy poznać po sygnałach, które ją zwiastują. Rodzice chłopców kochali swoich synów, byli przy nich cały czas i widzieli co się dzieje. Dostali czas na to żeby się przyzwyczaić. Chmury się zbierały i zaczął padać deszcz, nie była to przywiana znienacka burza. Owszem odkrycie faktu, że nasze dziecko nie jest tym za kogo go uważaliśmy musi być traumatyczne. Obawiałam się tego, że książka będzie napisana z jednego punktu widzenia- z punktu zżytej ze sobą rodziny, w której każdy wspiera każdego. Tu tak nie było. Oprócz oczywistego wsparcia doświadczamy tragedii, odrzucenia, niedowierzania i buntu. Dla wojskowego, przyzwyczajonego do rygoru i drylu dowiedzenie się, że jego syn czuje się dziewczynką musiało być szokujące. Zabrało parę dobrych lat by mężczyzna się przyzwyczaił do tej myśli. Oczywiście nie obyło się bez wstydu, ukrywania przed sąsiadami złości i rozgoryczenia. Również brat Wyatta nie miał łatwo w szkole. Pytania : czemu Twój brat chodzi w sukienkach? Czemu przynosi lalki? Zostawiły oczywisty ślad na jego psychice. Każdy wie jakie dzieci potrafią być okropne. Zostawia to znaczący ślad na psychice.

Pomimo wielu wątków obyczajowych książka jest poniekąd reportażem a poniekąd sprawozdaniem z batalii sądowej. Historia Wyatta była precedensowa w historii Stanów Zjednoczonych. Większość rodziców by pewnie przymknęła na to oko i chłopak by musiał czekać do 18 roku życia by wziąć sprawy we własne ręce. Tutaj było inaczej. Już od najmłodszych lat w szkole, rodzice postanowili pomóc swojemu dziecku. Zaakceptowali to jaki jest i robili wszystko by ułatwić mu życie. Do tej pory w szkołach dzieci transpłciowe nie mogły korzystać z toalet odpowiednich dla płci z którą się utożsamiają. Rodzice toczyli wojnę ze szkołami i z władzami o to by umożliwić ich dziecku korzystanie z łazienki. Osobiście nie ukrywam, że z nimi się nie zgadzam. Wykazali się egoizmem w stosunku do innych dzieci. Pomimo faktu, że Wyatt czuł się dziewczynką, koleżanki korzystające z toalety mogły się czuć skrępowane jego obecnością.

Książka ta obrazuje jak konserwatywne jest amerykańskie społeczeństwo, kraj który niesie światu demokrację. Razem z rodziną Maynsów, odwiedzamy sale sądowe. Walczymy o równość i własną tożsamość. Nierzadko przegrywany. Nierzadko tracimy pieniądze i znajdujemy się na skraju bankructwa. Podziwiam tych ludzi za to, że się nie poddali, naprawdę ustanowili przykład, który będzie wzorem dla innych w podobnej sytuacji. Ta książka pomimo paru aktów tragicznych, i momentów pełnych zwątpienia niesie nadzieję. Troszkę mi zabrakło spojrzenia oczami głównego bohatera tego dramatu. Wszystko opisywane jest z perspektywy matki, mało tutaj wspomnień ojca czy rodzeństwa. A o tym też chciałam przeczytać. Chciałam wiedzieć jak oni się czuli w szkole, jakie przykrości ich spotykały. Gdyby ta książka została napisana przez samą Nicole (przynajmniej część obyczajowa) na pewno byłaby jeszcze lepsza. 

Książkę warto przeczytać, by zobaczyć jak nietolerancyjne i biurokratyczne są realia XXI wieku. Uczy wiary i pokory. Uzmysławia czytelnikowi, że nie ma marzeń których nie bylibyśmy w stanie spełnić. Jest to książka o walce i miłości. Naprawdę ważna lektura w dzisiejszych czasach. takich ludzi jak Nicole jest naprawdę wielu i powinniśmy to sobie uzmysłowić. Czasem warto otworzyć oczy a ta książka to właśnie robi- otwiera na na świat, który tylko my możemy zmienić.
"Zapisane w wodzie" Paula Hawkins

"Zapisane w wodzie" Paula Hawkins

 Tytuł :"Zapisane w wodzie"
 Autor : Paula Hawkins
 Wydawnictwo : Świat Książki
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 368
 Tytuł oryginału : Into the Water


 Dobry marketing

Nie czytałam "Dziewczyny w pociągu" więc ta recenzja nie będzie porównaniem. Podeszłam do autorki i jej twórczości z czystą kartą. O tej książce było głośno wszędzie : wystawy w księgarniach, reklamy w gazetach, blogosfera- jedna wielka reklama książki autorki, której zdarzyło się napisać jedną świetną podobno powieść. Spodziewałam się czegoś naprawdę rewelacyjnego, co odciśnie na mnie piętno. Czegoś co będzie warte zapamiętania. Niestety. Dostałam średniej klasy thriller obyczajowy, w którym akcja rozkręca się powoli, fabuła jest dość przewidywalna a chaos narracyjny jest wprost przerażający. Nie powiem, że książka jest zła, czytało się szybko i dość przyjemnie, jednak nie jest to pozycja która jakoś szczególnie odstaje na tle innych.

Nastolatka topi się w rzece. Parę miesięcy później ten sam los dzieli z nią matka Leny- Nell Abbott.
Nell była znaną w Anglii fotograficzką i pisarką. Wraz z córką przeprowadziła się do Beckford- miejscowości którą odwiedzała z rodzicami w dzieciństwie. Jej marzeniem było napisanie książki o kobietach, które utopiły się w Topielisku.
Po śmierci Nell, policja kontaktuje się z jej siostrą. Jules przyjeżdża do miasteczka by zaopiekować się siostrzenicą. Dziewczyna jest przekonana, że to nie było morderstwo. Jej matka sama zdecydowała się na ten krok. Jednak policja w ramach śledztwa natrafia na coraz to nowe dowody. Małe miasteczko kryje w sobie wielkie tajemnice. 

Na brawa zasługują spece od marketingu. Nie dość, że książka me rewelacyjną okładkę to jeszcze tak ją rozreklamowano, że nie dało się przejść obojętnie. Sięgając po nią miałam wielkie oczekiwania, jednak już po pierwszych dwudziestu stronach wiedziałam, że będę mieć z nią problem. Owszem jest to typowy page turner, książka na jeden wieczór. Można ją porównać do piwa gatunku european lager. Jest tak skomponowana żeby każdemu smakowało. Kwestia tego kto ma mocną głowę a kto będzie miał po niej kaca. Ja zaliczam się do tej pierwszej grupy: przeczytałam, zanadto się nie zmęczyłam i za jakieś dwa tygodnie zapomnę. Ta książka jest tak przeciętna, że aż dziw bierze ile pieniędzy włożono w jej promocję. Pomysł na fabułę jest ciekawy. Małe miasteczko pełne tajemnic, topiące się w rzece kobiety, brutalni mężczyźni i pełno rodzinnych sekretów. Jednak to za mało by zbudować na tym coś co wywoła dreszcze. Czytałam i czytałam, i w pewnym momencie wszystko zaczęło się rozłazić. Krótkie rozdziały bez cliffhangerów, wlokąca się akcja w której brak jakichkolwiek zwrotów i mało wiarygodne postacie. Duża część czytelników już po pierwszej części domyśli się zakończenia. A na domiar złego błąd logiczny, który spowodował, że cała fabuła nie była dla mnie zaskoczeniem. Więcej nie napiszę żeby nie spojlerować. To naprawdę zepsuło mi całą zabawę.

Największym minusem tej książki jest narracja. Co z tego, że znajdujemy się w malowniczej miejscowości pełnej sekretów, co z tego że autorka pięknie odmalowała nam niezwykłe okoliczności przyrody, co z tego że czujemy ten mroczny klimat i pęd rzeki skoro przez pół książki musimy się zastanawiać kto aktualnie do nas mówi? Książka podzielona jest na części n a rozdziały w których narratorami są coraz to nowi bohaterowie, a wierzcie mi jest ich całkiem sporo. Najpierw mamy do czynienia z naracją pierwszoosobową, potem trzeciosobową a na końcu mamy po prostu totalny chaos. Czytelnik przestaje się skupiać na fabule a zaczyna zastanawiać kto akurat ma głos. Było to niezwykle frustrujące. Nasi bohaterowie, praktycznie każdy mieszkaniec miasteczka, miał jakieś tajemnice, każdy mówił zagadkami, więc zamiast skupić się na wątku głównym brnęłam w ślepe zaułki ich psychiki. 

Gdyby akcja książki toczyła się na oddalonej od kontynentu o setki kilometrów wyspie, gdzie mieszka kilka rodzin i nie ma służb porządkowych, wszystko nabrałoby sensu. Tutaj mamy do czynienia z policjantami którzy są największymi niemotami z jakimi miałam do czynienia. A najbardziej irytująca jest Erin, jeśli mamy takich stróżów prawa to ja podziękuję- postoję. Erin została wysłana do pomocy w śledztwie. Zawsze mi się wydawało, że jak przyjeżdża ktoś z zewnątrz to pierwsze co robi to dokładnie bada akta sprawy, siedzi nad nimi, wnika, poznaje wszystkie detale, robi wywiad środowiskowy, stara się poznać społeczność. Otóż Erin tego się po prostu nie chciało robić i sama się do tego przyznaje. Wolała biegać kilometrami po polach niż przeczytać sprawozdania. Chodziła przesłuchiwać ludzi nie wiedząc nic o ich przeszłości, oczywiście ten brak wiedzy odbił się na tym, że mało kto ją traktował poważnie. Przesłuchiwała świadków i nie wiedziała nic o mowie ciała. Po prostu totalna kompromitacja. Policja w tej książce nie prowadzi śledztwa, oni kluczą jak dzieci we mgle. Zagadka rozwiązuje się sama. I to mnie właśnie ubodło. Gdyby akcja toczyła się na wyspie to bym to zrozumiała, ale jesteśmy w Anglii- niedaleko stolicy a i tak rozwiązanie problemu znajduje się samo. Poprzez wielość bohaterów z których każdy dorzuca swoje ziarenko do stosu prawdy. A policja tylko odcina kupony.
Jak pisałam wyżej książka nie jest zła, ale na pewno nie zasługuje na środki i czas, który poświęcono w jej rozreklamowanie, no chyba że wydawca zdawał sobie sprawę jak kiepska jest i postanowił ją wypromować za wszelką cenę. Ja niestety tego nie kupuję i pewnie niedługo wyląduje w koszach z przecenami. Nie czytałam poprzedniej książki autorki ale troszkę mi jej żal bo pewnie na to nie zasługuje. Dla mnie był to przeciętny thriller. Było sporo wątków, które mnie zainteresowały, chociażby historia Topieliska. Czytało się szybko, koniec był zadowalający jednak w żaden sposób nie czuję się powalona na kolana. Dam autorce kolejną szansę, gdyż myślę że ma pomysły tylko musi popracować nad wykonaniem. Na pewno spotkanie z tą książką nie było stratą czasu. Polecam mało wymagającym czytelnikom lub początkującym w tym gatunku.
"Firstlife.Pierwsze życie" Gena Showalter

"Firstlife.Pierwsze życie" Gena Showalter

 Tytuł : "Firstlife.Pierwsze życie"
 Autor : Gena Showalter
 Wydawnictwo : HarperCollins Polska
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 432
 Tytuł oryginału : Firstlife


 Przewodnik czy Anulant?

Średnio przepadam za książkami młodzieżowymi. Zazwyczaj są schematyczne, napisane infantylnym językiem, przekolorowane i pełne luk fabularnych. Czy tym razem było inaczej? Autorka pozytywnie mnie zaskoczyła. Przed rozpoczęciem lektury zadałam sobie trud przeczytania recenzji i się załamałam : kolejna książka, na którą niepotrzebnie tracę czas. Tym razem było inaczej. Co prawda nie jest to literatura z wyższej półki, jednak dostaliśmy całkiem przyjemną opowieść, absolutny page turner, od którego wprost nie da się oderwać. Co prawda, jak to mówi mój tata, nie ma plusów bez minusów, jednak nie wpłynęły one znacząco na moją opinię. Z pewnością sięgnę po kolejny tom.

Tenley, nazywana Ten, znajduje się w Prynne, swoistym więzieniu gdzie doskonale wyszkolona
kadra oprawców ma ją przekonać do wstąpienia w szeregi Miriady. Dziewczyna przeżywa swoje pierwsze życie, które jest dopiero wstępem do życia wiecznego w Sferach, gdzie rządzą dwie frakcje : Miriada i Trojka. Pomimo tortur, którym jest poddawana, Ten nie chce złożyć przysięgi na wierność. Przywódcy obu frakcji postanawiają wysłać swoich przedstawicieli by przekonali dziewczynę do podjęcia decyzji. Kiedy ich wysiłki spełzają na niczym, na Ten zostaje wydany wyrok śmierci. Dziewczynie z pomocą przyjaciół udaje się uciec z ośrodka. Musi się ona dostać w bezpieczne miejsce gdzie będzie mogła zastanowić się jakiego wyboru dokonać : zostać Przewodnikiem Światłość w Trójce czy Anulantem Miriady. Jakiego wyboru dokona?

Na pewno muszę pogratulować autorce innowacyjności. Z takim światem fantasy się jeszcze nie spotkałam, choć jestem fanką gatunku. Oczywiście sama idea Miriady i Trojki jest zaczerpnięta z najpopularniejszej książki na świecie, którą jest Biblia, jednak wszystko zostało tak rozbudowane, że czujemy jak byśmy odkrywali coś zupełnie nowego. Miriada to Strefa ciemności, bogactwa i rozpusty. Trojka to kraina światłości i nauki. Obie frakcje prowadzą ze sobą wojnę. Gdzieś pośrodku znajduje się Wiele Końców : miejsce gdzie trafiają Niezdecydowani - duchy które nie opowiedziały się za żadną z frakcji. Jeśli by przyjąć, że Trojka to niebo, Miriada to piekło to Wiele Końców wypadałoby nazwać czyśćcem. Nic bardziej mylnego. Jest to najmroczniejsza i najbardziej złowieszcza Kraina w której byłam podróżując przez książki młodzieżowe. Małpająki, ptaki z żelaznymi zębami, krwiożercze mrówki, które ogryzają do kości, wabiące głosem syreny o spiczastych kłach. Kraina z której nie da się ociec, gdzie jedyną ochroną jest cień ogromnej Wisturaii. 
Świat opisany przez autorkę jest wspaniały i zarazem bardzo skomplikowany. Zarówno mroczny jak i tryskający kolorami. Mamy tutaj do czynienia z grą kontrastów. Może i pomysł oklepany i banalny jednak w tym przypadku genialny. 
Również idea "wielożycia" do mnie przemówiła. Któż z nas by nie chciał wiedzieć co się z nami stanie po śmierci?  Naszym bohaterom to wiedza jest dana, ba mogą sobie nawet wybrać miejsce do którego się udadzą, wystarczy tylko że złożą przysięgę. Po podpisaniu "umowy" odpowiednia frakcja gwarantuje im pracę, bogactwo, wykształcenie i oczywiście odpowiednią pozycję w nowym życiu. Mało tego Miriada oferuje coś więcej- trzecie życie nazywane Spięciem. Co prawda nie wiem do końca na czym ono ma polegać, gdyż w tym tomie ten wątek został mało rozwinięty jednak liczę, że z następnej książki dowiem się więcej. 

Przejdźmy do naszych bohaterów. Tu zaczynają się małe schodki. Ten jest niezależną, Niezdecydowaną młodą dziewczyną. Z pozoru brutalna i nie wahająca się przed niczym w głębi duszy jest zagubiona i wymaga opieki. Postać, która jednych będzie drażnić, drudzy będą patrzeć na nią z przymrużeniem oka a jeszcze inni znienawidzą. Dla mnie jest po prostu zwykłą nastolatką w której szaleje burza hormonów. Moim zdaniem postać ta została świetnie wykreowana, pamiętam jaki mętlik w głowie miałam mając 17 lat. 
Killian i Archer, przystojniacy wysłani przez frakcje by zwerbować Ten. Oboje nieziemsko przystojni, oboje inteligentni i wysportowani. Oboje mający wiele do zaoferowania. Pomimo brutalności i niechęci jaką żywili do siebie nawzajem naprawdę pokochali Ten, naprawdę się o nią troszczyli. Może była tylko misją do spełnienia, może ich życiowym wyzwaniem? Jednak oboje byli wiarygodni, pełnokrwiści i nieprzerysowani.
Reszta postaci jest raczej drugoplanowa. Polubiłam Sloan, kolejną nastolatkę, która nie wie co ma zrobić z własnym życiem. Jest przezabawna. 

Lubię książki, w których coś się dzieje. Tym razem akcja gna na łeb na szyję. Praktycznie na każdej stronie coś się dzieje. Krótkie zdania, mało opisów, dużo dialogów jeszcze potęgują ten pęd. W niektórych momentach zadawałam sobie pytanie czy rzeczywiście jest to książka dla młodzieży. Na pewno jest jedną z najmocniejszych, krwistych i brutalnych książek NA fantasy z jakimi do tej pory się spotykałam. Krew leje się strumieniami, bohaterowie nie mają skrupułów przez wyciągnięciem broni i jej użyciem. Mamy tutaj sex, sprośne żarty i... jeszcze więcej mordobicia. Aż strach było przewracać strony, żeby przypadkiem nie okazało się, że zginął ktoś kogo zdążyliśmy polubić. 

A teraz garstka minusów. Większość jest natury fabularnej. Przez całą książkę zastanawiało mnie dlaczego Ten byłą Niezdecydowana. Rodzice wsadzili ją do więzienia gdzie poddawano ją torturom, musiała uciekać przed prześladowcami. Normalna osoba już dawno by wybrała którąś ścieżkę byle tylko nie cierpieć. Nasza Ten jest uparta i pomimo tortur, pomimo śmierci przyjaciół nadal nie chce wybrać swojej drogi. Najgorsze jest jednak to, że nie daje nam żadnego wytłumaczenia. Nie wybiorę bo nie i koniec. Do końca książki modliłam się by poznać odpowiedź. Niestety. 
Po drugie akcja toczyła się czasami zbyt szybko. Rodzice wsadzili Ten do więzienia by nauczyć ją rozumu. Dziewczyna cierpiała a oni odwiedzali ją tylko po to by spytać się czy zmieniła zdanie zabrakło tutaj jakiegokolwiek dialogu. Może jak by rodzice z nią porozmawiali to byśmy się dowiedzieli dlaczego została Niezdecydowaną? Potem ściele się trup za trupem, jednego dnia ginie bliska Ten osoba, by kilka godzin później ona sama się doskonale bawiła na balu. Troszkę naciągane. 
To właśnie emocji mi tutaj zabrakło. Było skakanie od wydarzenia do wydarzenia, ale niestety bez przemyśleń i głębszej analizy.
Po trzecie i ostatnie (choć jeszcze parę mam w zanadrzu). Dialogi z początkowych rozdziałów książki, a konkretnie wymieniana korespondencja. Podwładny zwraca się do swojego generała jak do kolegi, mało tego, obraża go i szantażuje. A co na to generał? Odgryza się jeszcze bardziej. Nie, nie i nie. Tak nie wygląda rozmowa między pracodawcą a pracownikiem. Żałosne, śmieszne i nie do zaakceptowania. Poniekąd zniszczyło to wydźwięk całej powieści.

Pomimo paru wad, książkę polecam. Jest to jedna z tych powieści, które bardzo chętnie bym zobaczyła  na wielkim ekranie. Napisane z rozmachem i polotem, intrygujące i wciągające dzieło. Czy tylko dla młodzieży? Niekoniecznie, sama jestem doskonałym przykładem. Polecam
"Król węży" Jeff Zentner

"Król węży" Jeff Zentner

 Tytuł : "Król węży"
 Autor : Jeff Zentner
 Wydawnictwo : Jaguar
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 360
 Tytuł oryginału : The Serpent King 





 Karolinka kontra Karolina

Jestem dość zaskoczona wysokimi notami dla tej powieści. Ponad 7 gwiazdek na lubimyczytac.pl , ponad 4 (na 5) na goodreads.com. Spotkałam się z tylko jedną niezbyt pozytywną recenzją tej książki. I teraz jestem w kropce. Nie powinnam byłą sięgać po tę lekturę ponieważ ewidentnie nie jestem targetem tego gatunku. Ta recenzja również nie powinna powstać ponieważ patrzę z punktu widzenia dorosłego czytelnika a nie wkraczającego w dorosły świat młodego człowieka. Dlatego
spróbuję improwizować i cofnąć się w czasie, do okresu kiedy sama miałam 18 lat. Skonfrontuję moje obecne ja z ja sprzed 16 lat .Zobaczymy co z tego wyjdzie, zapraszam.

Dill jest uczniem ostatniej klasy szkoły średniej w małej miejscowości Forrestville. Oprócz przygotowywania się do egzaminów końcowych musiał podjąć pracę na pół etatu w lokalnym barze. Przynosząc do domu pieniądze pomaga matce w spłaceniu długów swojego ojca- przywódcy jednego z Kościołów Chrześcijańskich, który został osadzony w więzieniu za rozprzestrzenianie zdjęć o charakterze pedofilskim. 
Lydia, przyjaciółka Dilla z klasy, jest fashionistką i blogerką. Jej marzeniem jest dostanie się na Uniwersytet Nowojorski by studiować dziennikarstwo. Przez kilka lat prowadzenia modowego bloga powoli zaczyna wyrabiać sobie markę. 
Travis również kończy szkołę średnią. Kocha Forrestville i nie zamierza go opuszczać. Jego pasją są książki serii Bloodfall. Na jednym z forów poświęconych książce poznaje Amelię, dziewczynę z którą zaczyna łączyć go przyjaźń.
"Król węży" opowiada o losach trójki przyjaciół, trójki indywidualistów, z których każdy ma inną wizję swojej przyszłości.

Karolinka ( czyli 18 lat wcześniej) : Uwielbiam czytać książki, które opowiadają o losach ludzi w moim wieku. Spotykamy tutaj trójkę nastolatków, zupełnie różnych ludzi, z których każde ma swoje własne problemy. Ta książka otwiera oczy. Wielu z nas wychowało się w pełnych, szczęśliwych rodzinach w których największym problemem była kwestia wybrania przepisu na niedzielny obiad. Tutaj dostajemy prawdziwy przekrój amerykańskiego społeczeństwa gdzie niestety nie jest tak różowo. Pedofilia, przemoc, zbytnie pobłażanie, problemy w szkole, brak akceptacji, to wszystko znalazło się na kartach tej niezbyt grubej książki. Przez pierwszych kilkaset stron autor zapoznaje nas z samymi bohaterami powieści i ich otoczeniem. Poznajemy Lydie, Travisa i Dilla. Każdy z nich dostaje swoje własne rozdziały, ułożone naprzemiennie by mieć lepszy wgląd w sytuację. To co podoba mi się w książkach młodzieżowych to mała ilość opisów i akcja pędząca na łeb na szyję. Tu co prawda dominowały dialogi jednak akcji było jak na lekarstwo. Pomimo tego czytało mi się świetnie. Po młodzieżowkach fantasy, których jestem fanką dostałam coś spokojniejszego i bardziej obyczajowego. To jak by przenieść serial Beverly Hills na karty książek. A któż z nas nie uwielbiał Beverly? W połowie książki następuje zwrot akcji, który powalił mnie na łopatki. Kompletnie nie byłam przygotowana na to co się stało, przyznam że łzy stanęły mi w oczach. Autor zagrał na moich emocjach i zrobił to tak niespodziewanie, że musiałam na chwilkę odłożyć książkę i wszystko przemyśleć.
Ta książka w dużej mierze opowiada o przyjaźni nastolatków, przyjaźni która często może przekształcić się w coś więcej. Czy tak było i w tym przypadku? To musicie już odkryć sami, i powiem wam że to nie będzie zbyt trudne już po kilkudziesięciu stronach. Ta powieść nauczyła mnie tego by przywiązywać większą wagę do tego co czują inni ludzie. Nauczyła mnie, że przyszłość jest nieprzewidywalna i należy cieszyć się każdym dniem i czerpać z życia garściami, gdyż dobre rzeczy szybko przemijają. Po przeczytaniu "Króla węży" pozostał we mnie smutek zabarwiony nadzieją. 
Jest to bardzo dobra powieść dla młodszych czytelników, dopiero wkraczających w dorosły świat. Oczywiści książka jest bardzo amerykańska więc pewnie nie znajdziecie tu odniesień do własnych doświadczeń jednak wyzwala ona emocje i zostawia ślad w sercu. Polecam

Karolina (czyli 18 lat później) : Czytam, czytam i czytam i czekam na jakąkolwiek akcję. Przez pierwszych 170 stron kompletnie nic się nie dzieje. Owszem poznaję naszych głównych bohaterów jednak ze strony na stronę zaczynam ich coraz bardziej nienawidzić ( oprócz Travisa- jego kocham). Lydia jest zadufaną w sobie nastolatką, która wstydzi się swoich znajomych, Dill jest męczennikiem i pokutnikiem a do tego pantoflarzem, który jest taką sierotą, że nawet sam siebie nie potrafi ubrać. Całkiem nieźle pamiętam moje liceum i moich szkolonych przyjaciół, można powiedzieć że wszyscy byli tacy sami. Owszem różniły nas zainteresowania, mieliśmy inne talenty i sposób spędzania czasu jednak różnice nie były aż tak diametralne. W tej książce autor postawił na to by zaszokować czytelnika. Dill ma ojca kaznodzieję, który siedzi w więzieniu bo na jego komputerze znaleziono dziecięcą pornografię. Travis ma ojca, który go okłada pięściami i wyśmiewa przy każdej okazji, a Lydia traktuje swoich rodziców jak kolegów którzy jej na wszystko pozwalają. Powiem szczerze : wszystko to jest po prostu naciągane. A na domiar złego w ogóle nie rozmawiają o swoich problemach. Dostaję tutaj jakieś wypociny na temat pociągów, rozważania egzystencjalno-filozoficzne, ale nie dostaję tego na co czekam. Wydaje się, że nasi bohaterowie żyją w swoich własnych kokonach gdzie ich przyjaciele nie mają dostępu. Ja w szkole znałam swoich przyjaciół na przestrzał. Wiedziałam o ich problemach i trudnej sytuacji w domu. A tutaj? Tutaj wszystko jest zamiatane pod dywan. Najbardziej nie realne wydaje się to, że fabuła osadzona jest w małej miejscowości, gdzie wszyscy powinni wiedzieć wszystko o swoich sąsiadach.
Ciekawym wątkiem byłą sylwetka ojca Dilla- lokalnego kaznodziei, poskramiacza węży. Chciałabym więcej dowiedzieć się o tym Kościele, co było podstawą ich wiary? Jakie były ich ideały? Dlaczego facet wpakował się w długi? Niestety nie było mi to dane. To tak jak by odpakować cukierek i wstawić go za szybę. 
Teraz przejdę do kwestii, która najbardziej mnie denerwuje we współczesnych książkach dla młodzieży. Całość fabuły budowana jest na jednym zwrocie akcji, ba tu nawet na jednym zdarzeniu. Nastąpiło ono na mniej więcej 180 stronie (od niej powinniście zacząć czytać). Tego faktycznie się nie spodziewałam i powiem, że poniekąd mnie poruszyło. Zawrzało na kilkanaście stron i autor powrócił do dawnego rytmu. Ale tego mogłam się spodziewać.
Czy polecam? Na pewno jest to pozycja dla wielbicieli Johna Greena, dla młodych czytelników, którzy chcą zacząć przygodę z książkami obyczajowymi. Starsi czytelnicy będą niestety zawiedzeni. Nie ma tutaj praktycznie żadnej fabuły, bohaterowie są denerwujący- szczególnie Lydia, a sam koniec dość naciągany. Wszystko to potoczyło się zbyt prosto i bezproblemowo. Ot taka dość naiwna książka ale ma jeden plus, duże litery i mnóstwo dialogów sprawiają, że da się ją przeczytać w trzy godziny.


"Tlen" Geoff Ryman

"Tlen" Geoff Ryman

 Tytuł : "Tlen"
 Autor : Geoff Ryman
 Wydawnictwo : MAG
 Rok wydania : 2017
 Liczba stron : 447
 Tytuł oryginału : Air or: Have not Have


Azjatyckie świnie

Skończyłam..w boleściach doczołgałam się do samego końca. Czy to była prawdziwa uczta wyobraźni? Niestety. Była to uczta cierpliwości, którą odebrałam jako swojego rodzaju lekcję na przyszłość. Nie oceniaj książki po okładkach? Nie czekaj na wielki come back ulubionego pisarza, który postanowił zniknąć ze sceny literackiej? Nie słuchaj dobrych PR-owców? Podeszłam do tej książki z czystą kartą, nie przeczytałam ani jednej recenzji, ani jednego wywiadu, nie spojrzałam ile gwiazdek czy innych punktów dostała na portalach literackich. Sięgnęłam po nią w ciemno i co? I ją znienawidziłam. Z każdą stroną coraz
bardziej. Dopiero po przeczytaniu sięgnęłam po opinie innych i co? Jak zwykle znalazłam się w mniejszości, może ja tej lektury po prostu nie zrozumiałam?

Rok 2020. Świat zmienił się w globalną wioskę, gdzie przepływ informacji odbywa się już w naszych umysłach. Jednak są miejsca gdzie nowe technologie, ze względu na dystans od miast i słabo rozwiniętą w tamtych rejonach infrastrukturę technologiczną, nadal pozostają zacofane. Jednym z takich miejsc jest Kizuldah, mała górska miejscowość w Karzistanie- państwie w Środkowej Azji. To mała farmerska wioska, tygiel kulturowy i religijny, gdzie nieformalnym liderem jest Mae Chung, modystka i fashionistka, dzięki której kobiety z okolicznych miejscowości poznają najnowsze trendy w modzie i stylu życia. Pewnego dnia ONZ postanawia przetestować nową technologię, która ma zapewnić wszystkim mieszkańcom głowy dostęp do sieci (zwanej Tlen)bezpośrednio w ich głowach. Kiedy następuje Test, czyli przesłanie silnego impulsu elektromagnetycznego do umysłów, Mae wraz z sąsiadką zajmuje się gotowaniem prześcieradeł. Kiedy do ich mózgów dociera impuls kobiety wpadają w panikę. Starsza Pani umiera i błąd w systemie kopiuje jej osobowość i wspomnienia do umysłu Mae. W obliczu nieoczekiwanych zgonów ONZ wstrzymuje wprowadzenie technologii Tlen. Ludzkość ma rok na przygotowanie się i nauczenie podstaw działania systemu. W wyniku pomyłki Mae nadal funkcjonuje w Tlenie, z którego czerpie korzyści i uczy się by uratować swoją wioskę przed śmiercią. 

Wszystko to zapowiada się niezwykle ciekawie, jest tylko jedno ale. Myślałam, że będę mieć do czynienia z science fiction z prawdziwego zdarzenia a dostałam powieść obyczajową osadzoną w realiach azjatyckiej wsi. I na dokładkę naszą główną bohaterka jest ekspertem modowym- no tego jeszcze nie było. A co z tym Tlenem? Tą technologią przyszłości? Otóż test nie wypadł pomyślnie więc na razie będzie bez zmian, czytaj : dalej orzemy pole i wypasamy świnie. Przez większą część książki (w tych momentach kiedy jeszcze chciałam dać autorowi szansę) zadawałam sobie pytanie: o co w tym wszystkim chodzi, ze strony na stronę stawałam się coraz głupsza, za to autor za wszelką cenę starał się wszystko jeszcze bardziej skomplikować, dodając takie absurdy, że się w głowie nie mieściło. Z książki powoli zaczął się robić śmietnik, w którym styl zdominował całą fabułę, wszystko to było bardzo ciężkie do strawienia. 
Cała książka była dla mnie zbyt ambitna. Uwielbiam fantasy czy science-fiction gdzie autorzy umieszczają nas w świecie nie tłumacząc nam wszystkiego po kolei, nie prowadząc jak dziecko za rękę do przedszkola. Tutaj autor w sposób niezwykle opisowy przedstawił nam Tlen, ale i tak patrzymy na to wszystko z boku. Nadal jest to technologia przyszłości, która kontrastuje z naszymi bohaterami. Po prostu do nich nie pasuje. Być może była to metafora zmieniających się czasów. Może autor w ten niezwykły sposób chciał przedstawić podziały w dzisiejszym społeczeństwie, gdzie technologia idzie w parze z zacofaniem. Na pewno istotnym przesłaniem tej powieści jest wpływ techniki na małe społeczności, szczególnie wiejskie gdzie dostęp do wyższych technologii nadal jest luksusem. Plusem tej książki było ukazanie nam strachu przed nowym. Nasi bohaterowie mieszkają w małej górskiej miejscowości, gdzie jak zimą spadnie śnieg to są odcięci od świata. Jedyną ich rozrywką jest oglądanie telewizji na jedynym w wiosce telewizorze. I nagle ich świat ma przejść totalną metamorfozę. Ich mózgi zostaną zaprogramowane tak, że cały świat stanie przed nimi otworem. To tak jak by mieć internet we własnej głowie. Oczywiście społeczność została podzielona: na zwolenników i przeciwników. I przyznam bez bicia byłam bardziej przekonana do racji tych drugich. Mając cały świat w głowie małe społeczności po prostu znikną, zostaną wchłonięte, zniknie ich indywidualność i ten brak pośpiechu który je cechuje. Nie wiem dlaczego nasza główna bohaterka była taką wielką orędowniczką przyszłości, choć czarno na białym widziała, że to zniszczy jej miejsce narodzin. 
Co do samej technologii Tlenu, była dla mnie dość nie zrozumiała. Jestem w stanie wyobrazić sobie internet w głowie, wyświetlanie muzyki czy filmów bezpośrednio przed oczami jak robimy to teraz za pomocą gogli. Ale z jakiej racji ten nowy system cofa nas lub przenosi w przyszłość? I dlaczego tylko niektórych? Czy to jego wady, czy zalety? A jeśli zdarzyło to się tylko przez błąd w systemie to czemu ten błąd nie został wyeliminowany? W dobrym filmie science fiction reżyser by wysłał całą armię na Mae byle tylko ją złapać i przeskanować jej głowę. A tutaj? Nadal biega między kozami i prowadzi swój internetowy biznes czerpiąc wiedzę z systemu, który jest uśpiony. 

Najgorsze jest to, że książka nie układa się w całość. Mamy tutaj wątek główny i tryliard wątków pobocznych, które raz poruszone przez autora są odsyłane poza margines. A to właśnie te wątki mogły uratować tę powieść. Akcja toczy się w małej społeczności, gdzieś w górach Środkowej Azji. Wiemy że żyją tu buddyści, chrześcijanie, muzułmanie i wiele innych religii. Niby jest jakaś hierarchia jednak nie wiemy na czym ona polega. Pięknym wątkiem był lud Eloi - jednak nadal nie wiem kim oni do końca byli, za co ich ciemiężono i dlaczego tak naprawdę walczyli. Watek ten przewijał się przez pół książki a potem nagle zniknął. A co z psem, który wydostał naszą główną bohaterkę ze szpitala? Tym psem w czapce, który potrafił myśleć i mówić? Tu wątek również został urwany. To było najbardziej denerwujące. Jak już przyzwyczaisz się do chaosu postaci, który tu panuje, jak już zainteresujesz się ich losem to nagle bach, okazuje się tu zupełnie nie potrzebne bo już nigdy więcej o nich nie usłyszysz. 

Teraz co nieco o języku jakim została napisana ta książka. Nie nie i jeszcze raz nie. Przez pierwsze 220 stron myślałam, że wyjdę z siebie. Potem dostałam coś na zachętkę. W miarę przyzwoite dialogi i zmianę sposobu narracji, przerzuciliśmy się na emaile- o wiele łatwiejsze do przyswojenia. W takich momentach mogliśmy naprawdę poznać bohaterów i otaczający ich świat. Niestety kilkadziesiąt stron później znowu wróciliśmy do punktu wyjścia : przerysowania, nadpisania, niepotrzebne bzdury i mnóstwo absurdalnych metafor. Hola hola, przecież jest to książka sf, na co komu taki język, komisja sztokholmska raczej tego czytać nie będzie, a nawet jeśli ktoś jest fanem tego gatunku to do dobrych momentów nie doczeka. 

Wszystko ale to wszystko mnie drażniło w tej książce, aż tak że nawet nie mam ochoty wspominać o naszej głównej bohaterce. Kiepska fabuła osadzona w nieciekawych realiach, chaos bohaterów, ich niewiarygodność. Ostrzegam wszystkich fanów sf (bo inni i tak nie sięgną po tę książkę) nie warto wydawać pieniędzy czy niszczyć palców na czytniku - ta książka to nowoczesne wydanie prozy Elizy Orzeszkowej. Niech was nie zwiedzie piękna i jakże przekonująca okładka, w środku są tylko pomyje i obierki ziemniaków, dla tych świń z azjatyckich łąk. Koniec pomyj.
"Cela 7" Kerry Drewery

"Cela 7" Kerry Drewery

 Tytuł : "Cela 7"
Autor : Kerry Drewery
Wydawnictwo : Sonia Draga
Rok wydania : 2017
Liczba stron : 472
Tytuł oryginału : Cell 7

 Zielony groszek


Jednym z moich ulubionych obrazów jest "Życie po życiu" z Kevinem Spacey w roli głównej. Film opowiada o członkach organizacji Death Watch sprzeciwiającej się każe śmierci w Stanach Zjednoczonych. Fabuła niniejszej książki również jest zainspirowana tym jakże kontrowersyjnym tematem. Kontrowersyjnym ponieważ pozbawienie życia jest nieodwracalne, a margines błędu w procesach sądowych jest niestety znaczny. Często zdarza się skazać osobę niewinną. Mam wielki problem z tą powieścią. Z jednej strony jest na pewno jedną z lepszych książek jakie przeczytałam w tym roku jednak tylko biorąc pod uwagę fabułę. Gorzej niestety poszło z wykonaniem. Biorąc pod uwagę, że jest to debiut literacki potrafię przymrużyć oczy
na pewne niedociągnięcia. Ale czy na wszystkie?

Martha, szesnastolatka wywodząca się z jednej z najuboższych dzielnic Londynu, zostaje zatrzymana na miejscu zbrodni. Z pistoletem w dłoniach stoi nad zwłokami mężczyzny, uwielbianego przez tłumy celebryty. Dziewczyna przyznaje się do winy i zostaje zamknięta w pierwszej z siedmiu cel. Siedem cel, siedem dni podczas których ludzie zdecydują czy nastolatka zasługuje na śmierć. W Londynie nie działa już znany nam wymiar sprawiedliwości, teraz to społeczeństwo decyduje o losach skazańców. 

Książka ma naprawdę rewelacyjną fabułę. Troszkę żałuję, że na tak genialny pomysł nie wpadł żaden z doświadczonych pisarzy. Wtedy moglibyśmy dostać w swoje ręce dzieło, które odbiłoby się szerokim echem w kręgach literackich. Niestety autorką jest młoda, początkująca pisarka, która nie wykorzystała potencjału swojego własnego pomysłu. W jednej z cel śmierci osadzona zostaje niewinna dziewczyna, uwaga to nie jest spojler tylko wiadomość z pierwszych stron książki. Wraz z przyjacielem starają się ukazać w jak niesprawiedliwym systemie żyją. W systemie w którym nie ma prawdziwej władzy sądowniczej. Gdzie rządzi pieniądz a demokracja tylko tylko fasada. Dziewczyna zgadza się zostać męczennicą, zgadza się na własną śmierć byle tylko ujawnić luki w systemie i korupcję, która nim rządzi. Wszystko to zapowiada się naprawdę dobrze jednak cały czas mi czegoś brakowało. Mianowicie spojrzenia na ten świat z szerszej perspektywy. Patrząc na Londyn ukazany w książce możemy się domyślać, że akcja toczy się w niedalekiej przyszłości. Możemy się zastanawiać co się stało ze światem, który znamy z gazet i z telewizji. Co sprawiło, że wymiar sądowniczy przeszedł taką metamorfozę. Dlaczego już nie ma sądów, prokuratorów, adwokatów? Na te i wiele innych pytań niestety nie dostajemy odpowiedzi. Autorka zamiast wykreować nowy, ciekawy świat za bardzo skupiła się na głównym problemie. Nie wiemy dlaczego w XXI wieku to wielkie miasto podzieliło się na dzielnicę biedoty i oazy bogatych. Co się stało z klasą średnią? Czy była jakaś wojna? Kataklizm? Bardzo mi tego wszystkiego zabrakło. Powiem szczerze: obudziłam się w świecie, w którym smsy ludzi ważą o losach innych. Przeskok ten był dla mnie zupełnie niezrozumiały. Zabrakło mi tutaj wytłumaczenia. Mogę zrozumieć ideę wprowadzenia powszechnego głosowania i skazywania ludzi. Jednak dotyczyłoby to tylko tych, którzy popełnili najcięższe zbrodnie. A co z tymi, którzy po prostu kradną czy niszczą mienie? Z tymi, którzy wcześniej dostaliby zawiasy bądź niski wymiar kary? W państwie w którym nie mą władzy sądowniczej ludzie nie popełniają wykroczeń? Od razu się mordują? Ten aspekt był w książce pominięty. A ja bardzo chciałabym wiedzieć. Nawet będąc mordercą, nie mamy prawa do obrony? Gdzie jest proces? Gdzie zbieranie śladów? Czy działa jeszcze prokuratura? Policja? Brak wytłumaczenia sprawia, że książka jest po prostu niewiarygodna, ale ja jako czytelnik bardzo ale to bardzo chciałam w nią wierzyć.

W książce jest kilku głównych bohaterów, których niestety nie udaje nam się poznać. Wydaje mi się że winę za to ponosi wybrany przez autorkę sposób narracji. Zaczynamy od narracji w pierwszej osobie, by potem wcielić się w narratora wszystkowiedzącego a skończywszy na widzeniu świata z drugiego planu. Te przeskoki wprowadzają chaos, w którym ciężko nam się odnaleźć. Te ciągłe zmiany prowadzenia narracji zamiast przybliżyć nam bohaterów, oddalają nas od nich. Niby powinniśmy widzieć wszystko z szerszej perspektywy a tak naprawdę dostajemy mnóstwu powtórzeń z tego samego punktu widzenia. I tu kolejny raz na pierwszy plan wybija się główny wątek fabuły, którym jest udowodnienie światu, że Martha jest niewinna i zostanie skazana za coś czego nie popełniła. Na dobrą sprawę (oprócz kilku fragmentów) nie dowiadujemy się co się dzieje w głowie jej i ani co czują członkowie jej rodziny czy bliscy. 7 dni dzieli ją od posadzenia na krześle elektrycznym jednak brakuje tutaj jakichkolwiek emocji, wszystko jest wykalkulowane, obliczone. Niech się dzieje co się chce. Niby jest wątek miłosny, jednak nie wydaje się wiarygodny, może wszystko to przez specyficzny język jakim napisana jest książka? Ale o tym za chwilkę. Wydawało mi się, że każdy bohater z góry wiedział co się stanie. Z kart książki wprost bije smutek i zrezygnowanie, a nasi bohaterowie zamiast działać ruszają się jak muchy w smole czekając na ostatnią chwilę. Owszem w pewien sposób buduje to napięcie jednak również męczy czytelnika. Przyznam się, że wielokrotnie miałam ochotę po prostu przewrócić kartki na ostatnią stronę i przeczytać samo zakończenie.

Wracając do języka, którym napisana jest powieść. Sama forma którą wybrała autorka jest dla mnie zaskakująca, ale przyznam że dzięki temu wyborowi powieść na pewno należy do tych od których nie da się oderwać. Rozdziały są krótkie, część jest napisana w formie nietypowego dramatu- relacji ze studia telewizyjnego. Wprost doskonała z niego relacja. nie mamy tutaj zbędnych opisów, których mi niestety troszkę brakowało, główną rolę grają dialogi. 
Jest to powieść, której brak jakiegokolwiek kolorytu, ale w tym przypadku zadziałało to na plus. Czerń, szarość i biel to kolory, które są motywem głównym. Oprócz zmieniających się sukienek prowadzącej program, zielonego groszku na talerzu skazanej i pomarańczowych zachodów słońca z przeszłości nie mamy tutaj innych kolorów. Piękne zagranie, rodem z komiksów Marvela. W końcu nowy świat nie jest ani barwny ani radosny, więc dlaczego mamy go kolorować? Te czernie i szarości budowały swoisty kontrast między dialogami o obrazem z którym mamy do czynienia. Większa część powieści toczy się w studiu telewizyjnym gdzie zdawana jest relacja z ostatnich siedmiu dni skazanej. Jest to swojego rodzaju reality show gdzie widzowie mają bezpośredni wpływ na jej losy. Jak w każdym programie tego typu liczy się jak największa oglądalność a program ma dostarczać widzom rozrywki. Wszystko tu jest proste zabawne i przesadzone, kontrastuje z szarością otoczenia.

Książka, nie wiem czy jest to efekt zamierzony, ukazuje metaforę współczesnego społeczeństwa. Społeczeństwa w którym zanikają ideały. Ludzie chcą tylko wina i igrzysk. Można by pomyśleć, że reality show gdzie skazujemy na śmierć jest czymś nie do wyobrażenia. Ale czy oby na pewno? Czy nie stajemy się coraz bardziej zacofani i krwiożerczy? Czy telewizja i internet nie karmi nas coraz bardziej brutalnymi obrazami. A media, które mają uczyć i rozwijać światopogląd serwują nam trudną do strawienia papkę w rodzaju "Trudnych Spraw"? Moim zdaniem ta książka niesie swoistą przestrogę, oby tylko każdy potrafił ją odczytać. 

"Cela 7" ma wiele wad, nie wszystkie z nich udało mi się wymienić, jednak pomimo tego czerpałam niesamowitą przyjemność z jej lektury. Uważam, że jest to dość udany debiut literacki i większość czytelników nie będzie zawiedzionych. Polecam ją szczególnie młodszym ludziom, którzy moim zdaniem sporo się z niej nauczą.


Moja majowa uczta wyobraźni :)

Moja majowa uczta wyobraźni :)

Chciałam wam przedstawić listę książek, które już do mnie wędrują. Mam nadzieję przeczytać je w maju, jeśli oczywiście znajdę czas na wszystkie. Za cel postawiłam sobie przeczytanie 10 książek, może nawet być więcej bo jak mi tytuł nie pasuje to potrafię rzucić książką o ścianę i nigdy więcej do niej nie zajrzeć, dlatego też mam sporządzoną listę rezerwową. A wy macie ochotę na przeczytanie którejś z poniższych pozycji? A może sami zaproponujecie mi coś ciekawego co nie pojawiło się na mojej liście?
Pozdrawiam i zapraszam do lektury :)

1. "Opowieść podręcznej" Margaret Atwood


Wstrząsająca antyutopia o piekle kobiet.Świat jak z najgorszego koszmaru, gdzie reżim i ortodoksja są jedynym prawem.
Freda jest Podręczną w Republice Gilead. Może opuszczać dom swojego Komendanta i jego Żony tylko raz dziennie, aby pójść na targ, gdzie wszystkie napisy zostały zastąpione przez obrazki, bo Podręcznym już nie wolno czytać. Co miesiąc musi pokornie leżeć i modlić się, aby jej zarządca ją zapłodnił, bo w czasach malejącego przyrostu naturalnego tylko ciężarne Podręczne mają jakąś wartość.
Ale Freda pamięta jeszcze, choć wydaje się to nierealne, że kiedyś miała kochającego męża, wychowywali córeczkę, miała pracę, własne pieniądze i mogła mówić. Ale tego świata już nie ma…
Na podstawie powieści powstał znakomity serial do obejrzenia na SHOWMAX. 

2."Mehmed Zdobywca" Nedim Gursel 



„Wybitna turecka powieść postmodernistyczna” według Encyklopedii Britannica. Popis prozatorski pisarza cenzurowanego przez władze Turcji.
1453 rok, Mehmed II zdobywa Konstantynopol, kończąc trwającą dziesiątki lat walkę o stolicę Bizancjum. Mityczne miasto łączące Azję i Europę, Wschód i Zachód padło u jego stóp.
Współczesny pisarz, który zaszył się w starej osmańskiej rezydencji naprzeciw twierdzy wzniesionej nad Bosforem przez sułtana zdobywcę, mobilizuje cały swój talent prozatorski, by na stronach swojej powieści ożywić barwną postać władcy „czującego w sercu boskie natchnienie”, aczkolwiek niezbyt świętego oraz czas, w jakim żył i wychwycić każdy z przejawów wpływu upadku Konstantynopola na naszą współczesność. Jednakże tu w życie „kronikarza” Mehmeda II Zdobywcy wkracza pewna młoda kobieta i ten romansowy wątek zakłóca jego pracę.
Rozlewna, odmalowana z wielką dbałością o szczegół, epicka i liryczna zarazem, historyczna i współczesna powieść Nedima Gürsela jest najpiękniejszym oknem na Turcję dawną i dzisiejszą, a przede wszystkim na Stambuł, miasto o wielkiej historii i niezwykłej urodzie. 

3. "Czerwone dziewczyny. Legenda rodu Akakuchibów" Kazuki Sakuraba

Trzy kobiety, trzy historie, trzy epoki. Epicka, wielowątkowa opowieść o trzech pokoleniach rodziny Akakuchibów, barwny portret Japonii od 1945 roku po czasy współczesne i mroczna zagadka pewnego morderstwa.
Manyo. Babka. Jasnowidzka, pochodzi z tajemniczego ludu zamieszkującego góry. Porzucona jako małe dziecko przez rodziców i przygarnięta przez obcą rodzinę, przez całe życie będzie inna, odmienna. Zachowa jednak wrodzoną pogodę ducha i życzliwość. Wyjdzie za mąż za syna miejscowych bogaczy, właścicieli ogromnej huty.
Kemaris. Jej córka. Nieprzewidywalna, wiecznie zbuntowana, żywiołowa. Będąc nastolatką została szefem gangu motocyklowego, potem zainteresowała się mangą (komiks japoński) i jako ich autorka odniosła w Japonii sukces. Artystka, która nie umie dać miłości swemu dziecku, a mężczyzn wybiera wyłącznie szpetnych.
Toko, najmłodsza bohaterka tej sagi. Córka i wnuczka tak nieprzeciętnych kobiet jak Kemaris i Manyo jest zupełnie zwyczajna. To jej historia. A także historia śledztwa, które poprowadzi, gdy babka na łożu śmierci wyzna jej, że jest morderczynią. Kogo zabiła, dlaczego i w jakich okolicznościach – tego Toko będzie chciała się dowiedzieć.
Ta wielowątkowa saga, osadzona w realiach odległej prowincji, gdzie wciąż rządzą matriarchat i więzy krwi, jest też mistrzowskim portretem wielorodnej kultury Japonii, w której szczątki zmarłych powierza się górom, ogniowi, wiatrowi i drzewom, a jednocześnie chłonie się nowoczesność. Wspaniały epicki fresk, jednocześnie realistyczny i zanurzony w atmosferę baśni i legendy. 
 
4. "Miasto schodów" Robert Jackson Bennett 
Klimatyczna, pełna intryg powieść – o martwych bogach, ukrytej historii i tajemniczym mieście o wielu obliczach – autorstwa jednego z najbardziej uznanych młodych pisarzy science fiction.
Miasto Bułykow dysponowało niegdyś siłami bogów, by podbijać świat, zniewalać i brutalnie rozprawiać się z milionami ludzi – aż jego boscy opiekunowie zostali zabici. Bułykow to obecnie po prostu kolejna kolonialna placówka nowej geopolitycznej potęgi, niemniej jego surrealistyczny krajobraz trwa jako niepokojące świadectwo swojej dawnej świetności.
W owo zrujnowane miejsce przybywa Shara Thivani. Oficjalnie, ta skromna, młoda kobieta jest kolejnym młodszym dyplomatą, wysłanym przez ciemiężców Bułykowa. Nieoficjalnie, to jeden z najznakomitszych szpiegów swego kraju, wysłany w celu złapania mordercy. Lecz gdy Shara podąża jego tropem, zaczyna podejrzewać, że istoty, które rządziły tym strasznym miejscem, mogą nie być tak martwe, jakby się mogło wydawać – oraz że okrutne rządy Bułykowa niekoniecznie dobiegły już końca.
„Surrealistyczny, zapadający w pamięć krajobraz miasta... Czytelnicy poszukujący naprawdę oryginalnego świata fantasy powinni wyruszyć do Bułykowa i poddać się jego podbojowi”.
- New York Times Book Review
 
5. "Nie wszystko zostało zapomniane" Wendy Walker
 
W miasteczku Fairview w stanie Connecticut wszystko wydaje się na pozór idealne. Pewnej nocy nastoletnia Jenny Kramer zostaje brutalnie zgwałcona i pobita na lokalnej imprezie. Kilka godzin później dostaje lek, który ma wymazać z pamięci wspomnienie tej koszmarnej nocy. Jednak w ciągu kolejnych miesięcy, w miarę jak goją się jej rany, pozbawiona pamięci o faktach dotyczących napaści Jenny, nie daje sobie rady z nagromadzeniem negatywnych emocji. Jej ojciec obsesyjnie chce znaleźć prześladowcę i pragnie sprawiedliwości. Natomiast matka udaje, że ten przerażający incydent nie naruszył jej misternie zbudowanego świata. Podczas gdy rodzice szukają pomocy dla córki, wychodzą na jaw ich skrywane od lat tajemnice.
 
 
6. "Dzikusy. Tom I" Sabri Louatah
 
 
Poznaj powieść, na punkcie której oszalała cała Francja.Ironiczna i nieprzewidywalna mieszanka thrillera politycznego i rodzinnej sagi, która wciąga jak najlepszy serial.
Po raz pierwszy w historii prezydentem Francji może zostać imigrant z Algierii. Tymczasem w podparyskim Saint-Etienne gwarną, algierską rodzinę Nerrouche trawi gorączka ślubnych przygotowań. Tylko młodego Krima, świadka pana młodego, dręczy rosnący niepokój. Nim miną 24 godziny, losy szalonego rodu i politycznej nadziei kraju skrzyżują się z wielkim hukiem. 
 
7. "Cela" Jonas Winner 
 
Sammy ma jedenaście lat i właśnie przeprowadził się z rodzicami do Berlina. Jego nowym domem jest stara secesyjna willa z ogrodem. W schronie przeciwlotniczym należącym do posiadłości chłopiec dokonuje wstrząsającego odkrycia. W zamkniętej celi, szczelnie wyłożonej gumową folią, jest więziona przerażona dziewczynka, niewiele starsza od niego. Kiedy Sammy schodzi do bunkra następnego dnia, cela jest pusta, a po dziewczynce nie ma śladu. Chłopiec jest pewien, że istnieje tylko jedno wytłumaczenie tego wszystkiego: jego ojciec. Mroczna, duszna opowieść tocząca się pewnego upalnego lata, w której nie wiadomo, co jest obłędem, co manipulacją, a co rzeczywistością. 
 
8. "Miasto w ogniu" Garth Risk Hallberg
Powieść, na jaką Nowy Jork zasługiwał od dawna.
Nowy Jork, 1976. William Hamilton-Sweeney, dziedzic jednej z największych amerykańskich fortun, który wyrzekł się rodziny, i jego siostra Regan. Mercer i Keith, mężczyźni, którzy ich kochają. Charlie i Samantha, zbuntowani nastolatkowie z przedmieść, których uwiodła budząca się na Manhattanie scena punkowa. Ogarnięty obsesją reporter i detektyw pragnący dowiedzieć się, co każdy z nich ma wspólnego z postrzeleniem Samanthy w Central Parku w sylwestrową noc.
Zbrodnia kładzie się cieniem na życiu bohaterów, ich związkach i przyjaźniach. A poszukiwanie prawdy sprawia, że każdy, nawet najmroczniejszy sekret zostaje odkryty. Kiedy 13 lipca 1977 roku miasto pogrąży się w mroku, życie każdego z bohaterów nieodwracalnie się zmieni.
„Miasto w ogniu” to porywająca i piekielnie inteligentna powieść o miłości, zdradzie i przebaczeniu. O sztuce, prawdzie i rock and rollu. O tym, czego wymagamy od innych i czego potrzebujemy do życia. 
 
9. "Człowiek z sąsiedztwa" Christopher Priest
Tibor Tarent, fotograf-freelancer, wraca do Anglii z Anatolii, gdzie jego żonę zabiły rebelianckie bojówki. Islamska Republika Wielkiej Brytanii dochodzi jeszcze do siebie po dziwnym i przerażającym ataku terrorystycznym, podczas którego w jednej chwili zanihilował wielki, trójkątny obszar zachodniego Londynu, wraz z setkami tysięcy istnień ludzkich. Władze uważają, że ten atak i śmierć żony Tarenta są w jakiś sposób powiązane.
Sto lat wcześniej, podczas I wojny światowej, estradowy iluzjonsta rusza na Front Zachodni z tajną misją uczynienia brytyjskich samolotów rozpoznawczych niewidzialnymi dla wroga. Podczas podróży do okopów poznaje wizjonera, sądzącego, że to będzie wojna, która zakończy wszelkie wojny.
W roku 1943 polska pilotka opowiada mechanikowi z RAF-u o swojej ucieczce przed hitlerowcami i desperackim pragnieniu powrotu do domu.
W czasach współczesnych, angielski fizyk teoretyk w ogrodzie swojego domu po raz pierwszy wywołuje zjawisko sąsiedztwa.
Człowiek z sąsiedztwa - to powieść, w której pozory mylą, a wszystko skrywa drugie dno, w której fikcja przecina się z historią, a każda wersja rzeczywistości jest podejrzana, w której prawda i fałsz mieszkają ze sobą w sąsiedztwie. 
 
10. "Tlen" Geoff Ryman
Jest rok 2020. Na całym świecie, a więc i w Karzistanie, małym kraiku leżącym gdzieś w środkowej Azji, przeprowadzony zostaje test „Tlenu”: globalnej sieci obywającej się bez komputerów i interfejsów. Wykorzystującej bezpośrednio specjalnie sformatowane fragmenty mózgu.
Test kończy się źle, są ofiary śmiertelne. A w małej, zagubionej w karzistańskich górach wiosce spaja on w jedno dwie osobowości: głównej bohaterki, kobiety w średnim wieku, Mae Chung, i zmarłej w jego trakcie ślepej staruszki pamiętającej bardzo dawne czasy. „Tlen” ma powrócić za rok, po poprawkach, obie kobiety istnieją w nim jednak już teraz. Jako jedna osobowość. Istnieją jednocześnie w „Tlenie”, gdzie ludzie nie mają ciał, i w ciele Mae.
Mae Chung, choć analfabetka, jest inteligentna, sprytna i mądra. Stara się przygotować konserwatywną wiejską społeczność na nieuniknione zmiany. Rozwija biznes w dotychczasowej, klasycznej sieci, bogaci się, uczy nowego świata siebie i innych, choć los nie szczędzi jej osobistych dramatów. Drugie „ja” Mae, obrócone w przeszłość, sprzeciwia się wszelkim zmianom. Do końca nie wiemy, które zwycięży. Do końca nie wiemy nawet, czym jest zwycięstwo: zwieńczeniem tradycji czy jej zagładą?
Mae Chung to chyba najpełniej KOBIECA bohaterka współczesnej fantastyki naukowej. A „Tlen” jest zaskakującą i piękną opowieścią o tym, jak przeżyć między młotem nowego, które nie chce nadejść, i kowadłem starego, które nie chce odejść. 
 
To na razie na tyle . A co wy będziecie czytać? 
 

Copyright © 2014 CZYTANKA NA DOBRANOC , Blogger